روزگار من

پدر یه بنده خدایی دیشب فوت شد. خود این بنده خدا واسه من عزیزه ولی بخاطر مسائلی از باباش دلخوشی نداشتیم هرچند که من هیچ وقت رو در رو اون مرد رو ندیده بودم. از دید من ناقص العقل ایشون آدم درستی نبوده و از خدا چه پنهون یه مقدار کینه هم ازشون به دل داشتم. ولی چه حکمتیه که شب 23 ماه رمضون به دیار باقی شتافتن رو خدا میدونه و بس . شایدم حکمتی نداشته و این هم یه اتفاق تصادفی بوده مثل هزاران اتفاق دیگه.

مهمان عاشق پیشه امروز عصر بعد از گرفتن یه دوش آب گرم با لب خندون رفت.

ریه‌هام از دود میسوزه. نه تنها اونها بلکه معده ام هم.

چند ماهیه هرزگاهی وارد محیطی میشم که تقریبا هیچ تناسبی باهام نداره. شاید اینکه میگم هیچ تناسبی صحیح نباشه. بلاخره علتی داره که من واردش میشم. یکیش که به نظرم تایم زیاد داشتنه. یا بهتره بگم نداشتن تفریحه. یکی دیگه اش فرار کردن از واقعیت‌های موجوده. ولی دلیل اصلی چیز دیگه است که باید پیداش کنم

امروز نشستم پای کتاب هنر ظریف رهایی از دغدغه‌ها. کتاب، کتابه حجیمی نیست و متن روانی داره.

خب

مجید برادرم دو سال بعد از اینجور گذشت

چه حوادثی رو این روزا پشت سر گذاشتیم. وحشتناک ترینش برای من دیروز بود.